20 januari. Het is bijna drie weken geleden dat we aan het nieuwe jaar begonnen. Ik herinner me nog dat ik 30 december om elf uur vrolijk riep: "Ik heb dit jaar maar één goed voornemen hoor! Namelijk om niet aan goede voornemens te doen, want dat wordt toch maar een teleurstelling." Het werd 3 voor 12 en ik bedacht toch nog één goed voornemen. 'Niet lijnen, vooral niet lijnen en tevreden zijn met mijn uiterlijk. Dat kan in ieder geval geen teleurstelling worden, toch?' 2 voor 12: 'Misschien wel wat gezonder eten. Dat kan nooit kwaad'. 1 voor 12: 'Meer sporten. Dat zou ook niet slecht zijn en ik moet echt een conditie opbouwen'. Tien seconden voor 12. 'Niet meer roken. Dat is toch niet echt een voornemen, dat wil ik al langer.' Het werd twaalf uur en ik voegde nog snel één goed voornemen toe. 'Niet meer zoveel geld uitgeven. Dit jaar ga ik sparen'. 1 over 12, de eerste minuut van 2011, en ondanks mijn voornemen geen goede voornemens te hebben, had ik ook dit jaar weer een lijstje met mijn vaste goede voornemens.
En toen werd het 2 januari en stak ik toch maar een sigaret op. 3 januari. De fruitschaal was vol, de chipszakken leeg. 5 januari. Naar het winkelcentrum, wat normaal vijf minuutjes fietsen is, en ik pakte de auto. Want het was zo koud. 7 januari. Hoofdschuddend sta ik voor de spiegel. Kijk dan toch, dit kan echt niet meer. Hoe kan ik hier nou tevreden over zijn? 12 januari. Ik typ op Google in 'dieet'. 14 januari. Twijfelend sta ik in het pashokje met drie shirtjes. Welke moet ik nou kiezen? Ach wat, ik neem ze allemaal, geld genoeg.
Goede voornemens. Ik kan er niets van en zoals ik al voorspelde werd het toch maar één grote teleurstelling. Al voor twaalf uur had ik mijn eerste voornemen gebroken. En als ik eerlijk ben, het is me nog nooit gelukt. Maar wie wel? Wie kan eerlijk zeggen dat ze zich aan al hun goede voornemens hebben gehouden? Natuurlijk, er zit vast een uitzondering tussen. Helaas behoor ik niet tot die kleine groep.
Dus mijn goede voornemen voor volgend jaar? Geen goede voornemens. En nu echt.
Of misschien toch ééntje..
Liefs,
donderdag 20 januari 2011
woensdag 19 januari 2011
Here comes the sun
Ik kan niet wachten tot de zomer komt. De sneeuwbuien, koude temperaturen, mutsen, warme chocolademelk, ik ben het meer dan zat.
Oké, de warme chocolademelk misschien niet. Die zal me nooit vervelen.
Maar desondanks kan ik niet wachten tot ik mijn warme laarzen weer kan omruilen voor teenslippertjes, mijn handschoenen voor een zonnebril, de dikke winterjassen voor zomerjurkjes, en de glühwein voor cocktails. Laat die zon maar komen!
Helaas wonen we nog altijd in Nederland, waar de winter langer duurt dan de lente en zomer bij elkaar. De terrasjes en het strand zullen dus nog wel even op zich laten wachten. Om toch alvast in 'zomerse sferen' te komen heb ik in ieder geval alvast een paar zomerse plaatjes. Dus sla die sjaal om, trek je warme trui om, pak een mok warme chocolademelk, en geniet alvast van de zomer op je beeldscherm!
(Tip: voor het echte zonnige gevoel zet je Here comes the sun van the Beatles erbij aan!)
Oké, de warme chocolademelk misschien niet. Die zal me nooit vervelen.
Maar desondanks kan ik niet wachten tot ik mijn warme laarzen weer kan omruilen voor teenslippertjes, mijn handschoenen voor een zonnebril, de dikke winterjassen voor zomerjurkjes, en de glühwein voor cocktails. Laat die zon maar komen!
Helaas wonen we nog altijd in Nederland, waar de winter langer duurt dan de lente en zomer bij elkaar. De terrasjes en het strand zullen dus nog wel even op zich laten wachten. Om toch alvast in 'zomerse sferen' te komen heb ik in ieder geval alvast een paar zomerse plaatjes. Dus sla die sjaal om, trek je warme trui om, pak een mok warme chocolademelk, en geniet alvast van de zomer op je beeldscherm!
(Tip: voor het echte zonnige gevoel zet je Here comes the sun van the Beatles erbij aan!)
De remedie
Mocht je ooit nog eens alle openingstunes van Nickelodeon mee willen kunnen zingen, dan moet je bij mij zijn. Waarom? Nou, dat lijkt me duidelijk. Ik ben een fervente Nickelodeon-kijker. Van Spongebob("Hij woont in een ananas diep in de zee") tot Genie in the House("Gevangen in een lamp"), ik kijk het allemaal. Lang heb ik me hiervoor geschaamd, ik ben toch immers 21? En toch betrap ik mezelf regelmatig op gedachten als "Oh bah, die aflevering heb ik al drie keer gezien" en "Haha, deze ken ik, die is grappig". Om het nog erger te maken kan ik soms hele stukken meepraten. En het toppunt? Van een aantal series heb ik zelfs DVD's in mijn kast staan. Ja, ik ben een Nickelodeon-fan eerste klas.
Toch ben ik nu zo ver dat ik me niet langer geneer voor mijn televisiekeuze. Ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen waarop het niet langer triest is dat ik naar kinderzenders kijk, maar misschien zelfs wel een beetje 'hip'. Vind ik dan.
Ik geniet van de brave levenslessen die het je leert. Niet pesten, je groente opeten, je best doen op school, je kent het wel. Het herinnert me aan die goede oude tijden waarin alles nog simpel was. Waar je nog baalde als je een hele pagina huiswerk had, en dat je mopperend weer naar school ging na de zomervakantie. Waar het eten voor je op tafel stond(nu moet ik eerlijk bekennen dat dat bij mij nog steeds het geval is, maar dat terzijde), maar je alsnog klaagde omdat je het 'niet zo lekker' vond. Waarin je nog zorgeloos koekjes uit de kast jatte, en je geen zorgen maakte over het aantal calorieën. En je boos werd omdat iedereen in de klas veel meer zakgeld kreeg dan jij.
Dat is nu wel veranderd. Nu heb je verantwoordelijkheden(brr, wat een naar woord). Nu word niet alles meer voor je geregeld, maar krijg je rekeningen thuis gestuurd. Nu bekijk je elke verpakking nauwkeurig, of het aantal calorieën wel in je dieet past. Nu moet je vijf dagen in de week vroeg opstaan om met frisse tegenzin naar je werk te gaan en vakantiedagen moet aanvragen bij de baas. Die daar dan maar weer al te moeilijk over doet. En elke avond moet er weer een verantwoorde maaltijd op tafel staan.
Oud zijn is niet zo leuk. Waarom willen alle kinderen toch niets liever dan zo snel mogelijk opgroeien, terwijl volwassenen wensen dat ze weer voor één dag kind kunnen zijn?
Ik heb de remedie. En die zal ik met jullie delen. Ik noemde het al eerder, het medicijn tegen volwassen zijn is eenmaal daags een portie Nickelodeon. Toe maar, probeer het eens. Ik garandeer je, binnen de kortste keren voel jij je weer een kind.
En nu ga ik er snel vandoor, Spongebob begint immers over vijf minuten.
Liefs,
Toch ben ik nu zo ver dat ik me niet langer geneer voor mijn televisiekeuze. Ik ben inmiddels op een leeftijd gekomen waarop het niet langer triest is dat ik naar kinderzenders kijk, maar misschien zelfs wel een beetje 'hip'. Vind ik dan.
Ik geniet van de brave levenslessen die het je leert. Niet pesten, je groente opeten, je best doen op school, je kent het wel. Het herinnert me aan die goede oude tijden waarin alles nog simpel was. Waar je nog baalde als je een hele pagina huiswerk had, en dat je mopperend weer naar school ging na de zomervakantie. Waar het eten voor je op tafel stond(nu moet ik eerlijk bekennen dat dat bij mij nog steeds het geval is, maar dat terzijde), maar je alsnog klaagde omdat je het 'niet zo lekker' vond. Waarin je nog zorgeloos koekjes uit de kast jatte, en je geen zorgen maakte over het aantal calorieën. En je boos werd omdat iedereen in de klas veel meer zakgeld kreeg dan jij.
Dat is nu wel veranderd. Nu heb je verantwoordelijkheden(brr, wat een naar woord). Nu word niet alles meer voor je geregeld, maar krijg je rekeningen thuis gestuurd. Nu bekijk je elke verpakking nauwkeurig, of het aantal calorieën wel in je dieet past. Nu moet je vijf dagen in de week vroeg opstaan om met frisse tegenzin naar je werk te gaan en vakantiedagen moet aanvragen bij de baas. Die daar dan maar weer al te moeilijk over doet. En elke avond moet er weer een verantwoorde maaltijd op tafel staan.
Oud zijn is niet zo leuk. Waarom willen alle kinderen toch niets liever dan zo snel mogelijk opgroeien, terwijl volwassenen wensen dat ze weer voor één dag kind kunnen zijn?
Ik heb de remedie. En die zal ik met jullie delen. Ik noemde het al eerder, het medicijn tegen volwassen zijn is eenmaal daags een portie Nickelodeon. Toe maar, probeer het eens. Ik garandeer je, binnen de kortste keren voel jij je weer een kind.
En nu ga ik er snel vandoor, Spongebob begint immers over vijf minuten.
Liefs,
Esther schrijft ook
Ja, en dan heb ik ook een blog net zoals zovelen die mij voorgingen. Waar onderscheid mijn blog zich in? Geen idee. Waarom zou je deze blog moeten lezen en niet die van een ander? Ook geen idee. Wat ik wel weet is dat ik op deze blog zal schrijven over alles wat mij overkomt, wat mij bezighoud, wat ik grappig, verdrietig of fascinerend vind.
Laat ik me eerst maar eens voorstellen. Ik ben Esther, 21 jaar. Ik ben gek op muziek en doe dappere pogingen tot gitaar spelen. Ik ben gek op mode, en als ik eerlijk ben heb ik een traantje van vreugde weg moeten pinken toen ik hoorde dat de Primark opende in mijn woonplaats. Weten jullie ook gelijk waar ik woon. Ik ben gek op Red Bull, ondanks alle preken van mijn tandartsen. Ik heb twee konijnen, Bob en Ringo, ja, vernoemd naar Bob Marley en Ringo Starr. Ik ben vaak creatief bezig, maar moet mijn eerste echte kunstwerk nog zien te maken. Ik lees en ik schrijf, maar ook mijn eerste echte verhaal laat nog op zich wachten. Ik kijk veel films, van de romantische tranentrekkers tot science fiction films met laserbeams en ruimteschepen.
Zo, nu weten jullie wie ik ben. En hoewel ik nog steeds geen antwoorden heb op mijn eerste twee vragen, hoop ik toch dat jullie mijn blog met plezier zullen lezen!
Liefs,
Laat ik me eerst maar eens voorstellen. Ik ben Esther, 21 jaar. Ik ben gek op muziek en doe dappere pogingen tot gitaar spelen. Ik ben gek op mode, en als ik eerlijk ben heb ik een traantje van vreugde weg moeten pinken toen ik hoorde dat de Primark opende in mijn woonplaats. Weten jullie ook gelijk waar ik woon. Ik ben gek op Red Bull, ondanks alle preken van mijn tandartsen. Ik heb twee konijnen, Bob en Ringo, ja, vernoemd naar Bob Marley en Ringo Starr. Ik ben vaak creatief bezig, maar moet mijn eerste echte kunstwerk nog zien te maken. Ik lees en ik schrijf, maar ook mijn eerste echte verhaal laat nog op zich wachten. Ik kijk veel films, van de romantische tranentrekkers tot science fiction films met laserbeams en ruimteschepen.
Zo, nu weten jullie wie ik ben. En hoewel ik nog steeds geen antwoorden heb op mijn eerste twee vragen, hoop ik toch dat jullie mijn blog met plezier zullen lezen!
Liefs,
Abonneren op:
Posts (Atom)